แนวคิด ภาค 3 (เมื่อไม่อยากเดินตามทาง)

เมื่อเกิดมาตั้งแต่จำความได้ เราได้ผ่านการปลูกฝังจากญาติพี่น้องหรือสังคมว่า เกิดมาแล้วต้องเรียนสูงๆ จากนั้นแล้วต้องทำงานประจำ หรือราชการจะได้มั่นคง เกษียรตอนอายุ 60 ถามว่านี่คือคำตอบของชีวิตหรือไม่ ใครเป็นคนกำหนดว่าเราเกิดมาชีวิตหนึ่งต้องเดิมตามทางนี้ไปตลอด ผมพยายามหาคำตอบมานานถึงได้เข้าใจว่า ไม่มีใครเป็นคนกำหนดหรอก แค่เราเห็นญาติพี่น้องของเราเดินตามทางนี้มาตลอด เช่นกัน ผมอยู่ในครอบครัวข้าราชการ จึงได้รับการปลูกฝังแนวคิดความมั่นคงนี้อย่างหนักหน่วง แต่ในใจของเราก็คิดมาตลอดว่ามันใช่หรือ? นี่คือชีวิตที่เราต้องการหรือ? เราต้องการความมั่นคง ค่าตอบแทนต่ำ ทำงานถึงอายุ 60 มันใช่ความต้องการของเราจริงๆ หรือ? ผมเห็นตัวอย่างจากพ่อ ทำงานได้เงินเดือนหมื่นกว่าบาท เลี้ยงลูก 3 คน ค่าใช้จ่ายไม่พอใช้ ต้องใช้เงินอย่างประหยัด แต่พอพ่อจบชีวิตลง กลับไม่มีอะไรเหลือให้กับลูกเลย นี่หรือความมั่นคง มั่นคงจริงๆ หรือเปล่า ผมชอบใช้คำว่า "จนมั่นคง นะสิ" ผมได้บทเรียนจากอาชีพข้าราชการของพ่อมากมาย อาชีพข้าราชการสอนให้ผมเข้าใจคำว่าอาชีพ ความมั่นคง ความอดทน ความประหยัด ความคิดที่จะใช้จ่ายเงิน นี่คือความคิดที่ได้ แต่พอเรียนจบก็มานั่งคิดกับตัวเอง ได้พบกับผู้คน แนวคิดมากมาย ไม่ว่าจากหนังสือ จากข้างนอกกระจกรถ ร้านค้า ผู้คนข้างถนน ฯลฯ จนได้พบคำตอบที่แท้จริงว่าชีวิตเราต้องการอะไร ต่อไปนี้คือสิ่งที่ผมค้นพบ จากที่ได้คุ่นคิดมามากมาย หลายตลบ ว่าสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในชีวิต คือ ความสุข แล้วที่มาของความสุขของผมก็คือ ครอบครัว รายได้(คำว่ารายได้ของผมไม่ได้ต้องการเป็นคนที่รวยที่สุด มั่งคั่งที่สุด แต่มันคือ รายได้ที่สามารถช่วยให้ครอบครัวไม่ลำบาก อยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากใช้จ่ายอะไรก็ได้ใช้ ได้ท่องเที่ยว ได้ส่งลูกเรียนเท่าที่เค้าอยากจะเรียน ฯลฯ) อาชีพที่รัก แล้วไม่ต้องมีคนมากำหนดกฏเกณฑ์ว่าคุณจะต้องทำแบบนู้น ทำแบบนี้ แน่นอนต้องไม่ใช่ข้าราชการนั่นเอง ผมจะต้องเกษียรในอายุ 40 - 45 ปี แน่นอนมันไม่ใช่สิ่งที่คนปกติ 95% ทำกัน มันเป็นเรื่องยาก แต่อย่าลืมว่ามีคนอีก 5% ทำได้ คนเหล่านั้นต้องเหนื่อย และเสี่ยงกว่าคนปกติในการทำตามเป้าหมาย แต่ผลลัพธ์นั้นยิ่งใหญ่กว่ามาก นี่คือสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ ผมมีเป้าหมายชัดเจน และไม่เคยหยุดที่จะคิดใหม่ ไม่เคยที่จะไม่ซื่อสัตย์กับเป้าหมายของตัวเองแม้แต่วินาทีเดียว เพราะนั่นเป็นสิ่งที่จะทำให้ผมมีความสุขในไม่ช้านี้ อย่างที่บอกมีคน 95 คนจาก 100 เดินตามทางที่มีคนขีดไว้ให้ แต่ผมจะเป็น 1 ใน 5 คนที่เหลือที่จะไม่เดินตามทาง แต่อย่าลืมว่ามีคนที่เคยเดินไปแล้ว ประสบความสำเร็จ หรือล้มเหลวเยอะแยะมากมาย นั่นคือประสบการณ์ที่ผมจะนำมาใช้ในการเดินทาง มันอาจจะไกล หรืออาจจะลำบาก แต่แน่นอนที่สุดจุดหมายมันคือความสุข แล้วความสุขนี่เองที่ทำให้ผมต้องหาความรู้ ต้องหัดคิด หัดตัดสินใจ ฯลฯ ในโลกนี้มีคนที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตมากมาย ผู้คนเหล่านั้นชอบใช้คำว่า "ล้มเหลว" แต่ผมกลับคิดว่าไม่มีคำว่าล้มเหลวหรอกในโลกนี้ มีแต่คำว่า "ล้มเลิก" เท่านั้นเอง